Czym jest książka?

Książka w najogólniejszym znaczeniu to dokument lub tekst, który coś rejestruje. Może tak naprawdę nie istnieć – może być znane, ale utracone lub może leżeć w oku potencjalnego autora. Jednak aby była użyteczna, musi istnieć w namacalnej formie, którą można odczytać. Obejmuje to teraz również wersje elektroniczne, ale introligatornie i pracownie konserwacji papieru zajmują się głównie ochronną książki zapisanej w jakiś sposób na pergaminie lub papierze.

Historia

Starożytne księgi i ich materiały

Najstarszą formą pisma jest pismo klinowe (w kształcie klina), które można znaleźć na glinianych tabliczkach z regionu Bliskiego Wschodu między Tygrysem a Eufratem, znanym jako Mezopotamia (z greckiego „między rzekami”), we współczesnym Iraku i Syrii. Około 3200 p.n.e. księgowi Sumeru zaczęli rejestrować swoje aktywa – zwierzęta, zboże, dokumenty finansowe – za pomocą symboli opartych na obrazkach. Te stały się bardziej abstrakcyjne i ostatecznie były wykorzystywane do rejestrowania spisów, proklamacji królewskich i literatury.

Pokazana sumeryjska tablica pochodzi z Uruk; jest jednym z najwcześniej znanych i rejestruje podział racji piwa dla pracowników. Późniejsza wersja w kamieniu pochodzi ze zrujnowanego miasta Erebuni w Armenii, a ta forma pisania rozpowszechniła się we wszystkich krajach Bliskiego Wschodu i wschodniej części Morza Śródziemnego.

W późniejszym okresie użyto innych materiałów piśmiennych, takich jak drewniane tabliczki wypełnione woskiem, ale łatwo się psuły i były niszczone przez temperaturę. Gliniane tabliczki miały tę wyjątkową zaletę, że stają się twardsze przez wypalanie, stąd niezwykła liczba z nich, które przetrwały, umożliwia rozszyfrowanie skryptu. Dają niezwykle jasny obraz życia w starożytnym świecie. Pismo klinowe było używane do I wieku naszej ery.

Kolejny materiał to Papirus. Miał różne zastosowania w starożytnym Egipcie – buty, ubrania, naczynia oraz łodzie. Papirus intensywnie rósł w rejonie Górnego Nilu. Był używany na całym Bliskim Wschodzie, a wiele fragmentów papirusu i jego zwojów przetrwało. Ten przykład przedstawia grecki skrypt.

Pergamin został wynaleziony w Azji Mniejszej w bardzo wczesnych czasach i był standardowym środkiem do pisania i drukowania, aż do XV wieku kiedy nastąpiło rozpowszechnienie papieru w Europie Zachodniej. Jest nadal używany przez kaligrafów, ponieważ ma bardzo gładką powierzchnię. Technicznie jest to zeskrobana i rozciągnięta skóra owcy, podczas gdy welin pochodzi z cieląt, ale określenia te są obecnie często używane zamiennie.

Pergamin był często zwijany w zwoje, jak papirus, ale wkrótce okazało się, że wygodniej jest złożyć skórki i połączyć je w zagięciu skórzanymi rzemieniami i nicią do szycia, tworząc w ten sposób blok księgi. Papirus był również używany do tworzenia bloków, ale po złożeniu ma tendencję do pękania, więc lepiej nadaje się do zwijania niż składania. Biblioteki starożytnego Egiptu, Grecji i Rzymu zawierały zwoje i bloki w obu materiałach.

Blok księgi stał się formą dominującą i nadał nam kształt naszych współczesnych książek. Pojawienie się papieru z Chin zbiegło się w czasie z rozwojem prasy drukarskiej w połowie XV wieku i masową produkcją książek.

Krótką historię książek aż do nowoczesnej postaci cyfrowej można znaleźć w Wikipedii:

(https://en.wikipedia.org/wiki/History_of_books)