Introligatorstwo

Złożone i zszyte kartki wymagały ochrony i wkrótce okazało się, że najlepszym sposobem na to jest zamknięcie ich w jakimś rodzaju sztywnych desek, zwykle pokrytych skórą. W średniowieczu deski były wykonane z drewna, a teraz są wykonane z masy papierniczej, jednak kształt jest ten sam.

Od dwóch łacińskich słów intro ligare (znaczących: intro ­ między, ligare – wiązać) wywodzi się piękna polska nazwa introligator. Jego praca polega na tworzeniu trwałego wiązania między kartami książki i wykonaniu oprawy.

Książki można tworzyć na wiele sposobów, ale współczesne książki produkowane masowo to „książki w miękkiej oprawie” lub „twarde”. Do około 1960 roku większość książek była szyta, ale w przypadku tańszych książek tylne fałdy są teraz odcinane, a strony sklejane ze sobą przed nałożeniem okładki.

Książki zszyte razem wzdłuż fałd składają się z nieokreślonej liczby części (zwanych również zbiorami lub legami). Sekcje te prawie zawsze składają się z wielokrotności ośmiu stron, ponieważ drukarka układa je po kolei na dużym arkuszu papieru, który jest następnie składany w określony sposób. Pierwsza część daje „folio”, druga „quarto”, a trzecia „octavo”. Złożony i zszyty nazywany jest „blokiem tekstowym”.

Najtrwalszą formą oprawy jest książka w twardej oprawie, ponieważ okładka składa się z tektury i płótna, a następnie jest przyklejana na zewnątrz bloku tekstu.

Sekcje są zszywane razem na taśmach za pomocą woskowanej nici lnianej. Wyklejki, pojedyncze zagięcie zwykłego papieru, przyklejone są wzdłuż grzbietu bloku tekstu. Blok tekstu jest umieszczany w prasie, jest kształtowany i zabezpieczany. Okładka jest przyklejana do wyklejki. Okładka może być wyklejona okleiną płócienną lub papierową, często marmurkową w atrakcyjne wzory, dające przyjemny efekt.